Uf d'Weibate der Michel goht,  
Er weiß schaun lang, wo eine stoht.  
'S Heubaura Lies, des gäb a Weib,  
Do lacht em Michel 's Herz em Leib.  
Am Sonntich z'Mittag goht er nan  
Ond hält beim Vater om se an.  
"So", sait der Alt, "haan! meinscht dau,  
I soll do aus der Ordneng gaun?  
Daß i mein zweite z'erschta gib?  
Mein Res stoht vorna-n-an der Kripp!"  
Der Michel meint, ehn treff der Strohl,  
Ond endlich sait er: "Descht amol!  
Ha, wann ar's gar net anderscht teant,  
No bitt' i, daß ar mer's Rösle geant!"