Der Marte ischt an alter Bua,
Er goht schaun stark de achzge zua.
I hätt sell wohl amol gern g'wißt,
Worom der ledich blieba-n-ischt.
Ond frog an drom bei G'legaheit.
"Ja seant so goht's halt", hot er g'sait.
"Natürlich en de jonge Johra
Do hätt i au net höcher g'schwora
Als Heiratstag ond Hohzichmacha
Ond Weib ond Kend ond derlei Sacha.
I hätt au schaun g'wißt, wia ond wer,
No lait se z'mol mein Vater schwer,
- 'S ischt am a Nervafieber g'sein
Mer riaft mer an sein Lager nein:
"O Marte, Marte", hot er g'sait,
"Mit miar goht's ab en d'Ewichkeit,
I spür's ond will's au gern verschmerza,
An anders reißt mer an mei'm Herza.
Wia wird's dem Häufle Kender gaun,
Wenn jetz der Vater muaß dervaun!
O Marte, Marte gib mer d'Hand,
Dau bischt der Aeltscht, dau bischt's em stand,
I weiß, 's ischt veil, was i verlang:
Sei dau der Vater, wenn i gang,
Ond bleib der Muater an der Seit,
I dank der's en der Ewichkeit."
"Mein Hand druf", sag i "i will's taun,
Jar könnet ich uf mi verlaun!"
"Gottlob", sait er, "jetz haun i Ruah'
Ond macht em Frieda d' Auga zua. -
So bein i also ledich blieba
Ond haun meins Vaters Sach ostrieba
Ond bein de G'schwister Vater g'sein.
No wia mer's jengschte segnat ein,
Wär's zom Heirata net ganz z'spot.
No leit mein Bruader nan ond lot
Au wieder bei sei'm Tod derhenter
A Weib ond onversorgte Kender.
Jetz bein i dene Vater g'sein,
Ond so goht's bis ens Alter nein,
Ond so goht's ganze Leba rom.
Jetz, wann i ball no nüber komm,
No will i - o, er wartet schaun!
Mei'm Vater onter d'Auga gaun.
Sell weiß kein Mensch, wia mi des freut,
Was no mein Vater zua mer sait."